Shanghai

We verlaten de rust wat Yangshou ons te bieden heeft en vertrekken naar het drukke metropool Shanghai. We hebben toch echt genoten van de natuur, ruimte en rust. Na de zoveelste vlotte bagage pickup verlaten we de luchthaven waar een rij van taxi’s staan te wachten om de gearriveerde reizigers te vervoeren. Een man met witte handschoenen dirigeert hier behendig de wachtende taxi’s naar de aangewezen standplaatsen waar passagiers kunnen instappen. Onze chauffeur spreekt geen woord Engels, wat een voorwaarde lijkt te zijn om taxichauffeur te worden in China. We zijn dit dus inmiddels gewend en proberen altijd het adres van de gewenste bestemming n het Chinees op onze telefoon op te slaan zodat we dit kunnen laten zien. Zo ook deze keer, echter blijkt achteraf dat we een adres hebben laten zien van het eerdere hostel in Guilin. We proberen van alles om duidelijk te maken waar we naartoe willen. Uiteindelijk twee keer het hostel moeten bellen (€2,5 p/m) die hebben in het Chinees de chauffeur duidelijk weten te maken waar het hostel zich bevind. Uitgeput van de handgebaren en de reis arriveren we in het Rock&Wood Hostel. Onze kamers zijn raamloos en relatief klein, de pluspunten zijn de douche en de zachte bedden. Na te hebben gesetteld besluiten we om de omgeving wat te gaan verkennen door een wandeling te maken. Het is een drukke straat waar veel lokale winkels te vinden zijn. Hier zijn zaakjes van wel twee vierkante meter waar raar voedsel wordt verkocht.

De volgende dag pakken we de metro richting het business district. Dit is een hyper modern centrum waar veel hoge wolkenkrabbers staan. We banen ons een weg door de menigte richting het Shanghai Ocean Aquarium wat te boek staat als het grootste aquarium in Azië. Hier kunnen zowat alle dieren die de zee rijk is worden bezichtigd, van een kwal tot haai. Het is een leuke bezienswaardigheid maar al snel worden de, voordringende, fotograverende en schreeuwende chinezen ons te veel. Binnen anderhalf uur begeven wij ons weer buiten waar de zon nog steeds niet te bekennen is. De aangename temperaturen die Shanghai te bieden heeft (25 graden) maakt het vertrek uit Yangshou iets minder pijnlijk. Het is wel weer eens lekker om niet direct na een douche meteen al in zweet uit te breken. We besluiten het hoogste gebouw van Shanghai, World Financial Center, te beklimmen. Ondanks het bewolkte weer biedt de 492 meter hoge toren een geweldig uitzicht over de stad (zie foto’s). We zijn verslingert geraakt aan het uitzicht van de indrukwekkende gebouwen en besluiten daarom de Bunt te bezoeken. Dit is een promonade waar je van de overkant van de Yangtze rivier zicht hebt op de skyline van Shanghai. Zodra het donker wordt veranderen de gebouwen in projectordoeken wat spectaculaire beelden oplevert. De commercie in deze stad bevindt zich in een ver gevorderd stadium, alle bekende winkelketens zijn vertegenwoordigd. Het lijkt er op dat China wat dat betreft het westerse leven ambieert en er wordt hard gewerkt om de 1,3 miljard inwoners te veranderen in brave consumentjes.

Dag drie regent het pijpenstelen. Ondanks het klote weer besluiten we, uitgerust met poncho’s en plu’s, het “Venetië” van China te gaan bezoeken. Met de taxi is het een dik uur rijden. Aan deze rit hangt een prijskaartje van maarliefst €18, wij als rijke toeristen kiezen weer eens voor gemak. We arriveren en worden met een traditionele boot, aangedreven door mankracht, het dorp binnen gevaren. Het lijkt harder te gaan regenen wat de hele ervaring er niet beter op maakt. We lopen door de diepe plassen de kleine steegjes door, met dit weer kan bijna geen buitenactiviteit een succes worden. Onderweg kan er gestopt worden bij verschillende musea, kunst tentoonstellingen en typische Chinese architectuur. Het hele dorp stikt van de toeristenwinkeltjes wat afbreuk doet aan authenticiteit van de gehele ervaring. Dit merken we in heel China op. Het land is verrassend veel ingericht op toeristen en dan voornamelijk voor toeristen uit eigen land. Het schijnt voor Chinezen erg moeilijk te zijn om toestemmingen te verkrijgen het land te verlaten voor een vakantie. Daarom gaat Chuan modaal vaak in eigen land op vakantie. De goede staat van de infrastructuur is ook iets opvallend tijdens onze reis. Het gros van de wegen zijn in betere staat dan in ons landje en dit betreft niet alleen de wegen in de grote steden. Tegen alle verwachtingen in is China ook nog eens verrassend schoon. De straten worden dagelijks schoongemaakt en openbare perkjes verkeren zich in zowat perfecte staat. Er hangen wel degelijk gebraden kippen, konijnen en eenden in de zonnige vitrines maar de hygiëne is ons zeker mee gevallen.

Na het ontbijt pakken we de metro richting de luchthaven. Nee, je hebt de dagen niet verkeerd geteld, we maken vandaag alleen een “vlucht” met de MagLev, een hogesnelheidstrein die vertrekt van de luchthaven. De door magneten aangedreven trein kan nergens anders in de wereld worden bereden door “gewone”passagiers. Ik vond dat we deze kans moesten aangrijpen om een rit te maken en weet mijn reisgenoten hiervan te overtuigen. Als een blij jongetje stap ik in, de vijf minuten voordat we daadwerkelijk vertrekken lijken wel uren. Eindelijk komt de 1 cm boven de rails zwevende gevaarte in beweging. Een digitale kilometerteller boven de deur geeft aan hoe hard we gaan en binnen no time zoeft het landschap ons met 300 km/h voorbij. We balen allemaal dat de teller daarop blijft steken. In enkele testritten zijn er snelheden van boven de 500 behaald. Weer een ervaring rijker stappen we uit en zetten koers richting Old Town. De gebouwen in dit dorpje hebben allemaal de typische Chinese daken, erg leuk gezicht. De neonborden van KFC en McDonald’s zijn ons echter een doorn in het oog. Als disclaimer moet ik vermelden dat we bij Pizza Hut geluncht hebben deze middag. We kopen de laatste souvenirs en maken dat we wegkomen. Aangesproken worden met watches, designer bags and iPad’s gaat gauw vervelen. Het weer is vandaag wat aangenamer dus lopen we richting de Bunt om de gebouwen met daglicht te kunnen bewonderen. We passeren enkele smalle straatjes waar veel etenswaar wordt verkocht. Er wordt op straat gewokt, gefrituurd en wie weet wat nog meer. Opeens begint de hele straat te hoesten en niezen. Blijkbaar heeft een chef een enorme hoeveelheid peper op het eten willen gooien en heeft een windvlaag het verspreid door de gehele straat. Erg lachwekkend om mee te maken 40 proestende mensen in een steegje. We zetten onze reis voort en belanden in een andere steeg waar meer koelkasten en airco’s staan dan in de gemiddelde Media Markt. Het was blijkbaar een soort kringloop waar tweedehands spul kon worden aangeschaft.

Op de terugweg naar het hostel reflecteren we terug op onze reis en belevenissen. De drie weken zijn voorbij gevlogen, toch lijkt onze aankomst in Beijing ook alweer erg lang geleden. Sinds we daar gearriveerd zijn hebben we per trein en vliegtuig in totaal 8885 km’s afgelegd. We hebben zoveel gezien en gedaan in die tijd. Om de drie dagen weer het vliegtuig in om naar de volgende bestemming te gaan wend snel. Het strakke reisschema eist ook zijn tol. Je hebt alleen de tijd voor de top bezienswaardigheden. Tijd om contact te leggen met lokale mensen om zo wat meer over het land en cultuur te leren is er bijna niet. We hebben allen erg genoten van de reis en deze ervaring heeft onze reislust alleen maar versterkt. Wie weet wat we nog mogen aanschouwen in ons leven. Voor nu eerst naar huis, waar we niet echt tegenop zien. Het verlangen naar ons eigen bedje is best groot. Ik hoop dat jullie een beetje hebben kunnen meegenieten van onze reis via deze verhalen. Ik raad iedereen aan China eens te bezoeken mocht je de kans krijgen. Het antwoord op de vraag waarbenje.nu is in Meppel dus tot snel. Groetjes,

Stefanie, Werner, Nicky en Chris